Twee uur stuiteren later bereiken we het zoutmeer. Er ligt geen water. We rijden een witte, harde ondergrond op. Hard als asfalt.
Het zout waar we overheen rijden, is in grote zeshoeken uitgekristalliseerd, zoals ik dat ken van uitgedroogde woestijngrond. Na tien minuten rijden, zie ik tot aan de horizon alleen nog maar wit.

Voor me.

Naast me.

In mijn spiegels achter me.

Tot zover ik kan kijken… is de wereld wit.

Witte oneindigheid.

Afgebiesd door een blauwe lucht.

We rijden naast elkaar in een brede lijn over de immens uitgestrekte witte vlakte. De een rijdt wat harder dan de ander. De motoren lijken klein in dit immense witte decor. De wielen lijken te zweven. Waar zijn we beland?

Wat is dit een belachelijk gaaf gezicht. Iedereen rijdt met een grijns opgepropt tussen zijn wangkussens.
Zomaar ergens op een plek in de leegte besluit Bart te stoppen.

Wij volgen zijn voorbeeld. Nog voordat ik mijn helm af heb, gil ik het al uit van enthousiasme. “Dit is gaaf! Is dit serieus een plek op aarde?”

Niemand kan zijn ogen geloven. Iedereen lacht. Wat we zien, is niet te bevatten.

Als uitgelaten kinderen in de sneeuw maken we de meest gekke foto’s van elkaar. Doordat heel de wereld om ons heen wit is, vervalt op de foto’s al het perspectief aan diepte.

Ik ga een heel eind achter mijn motor staan, met mijn armen wijd.

Neil geeft me vanaf een afstand aanwijzingen. “Iets naar voren, iets naar links… Zo ja!” Op de foto ziet het eruit alsof ik op mijn motorzadel sta te surfen.
Voordat we vertrekken, wil Bart een groepsfoto van ons maken op de motoren. We rijden zo dicht mogelijk naar elkaar toe, en parkeren onze elf motoren naast elkaar. Diego maakt de foto.

We zien er geweldig uit.

Alsof we rechtstreeks naar de maan gereden zijn.