Om te ontsnappen aan de slavernij van de Spanjaarden, vluchtten de Uros Indianen destijds het Titicacameer op. Ze zijn iets donkerder dan de Aymara- en Inca Indianen, waardoor ze voor de Spanjaarden nog minder waard waren. Wie heeft toch ooit bedacht dat blanker beter is?
We gaan op weg naar de rieten eilanden die ooit ontstaan zijn als toevluchtsoord, maar nu zijn vervallen tot een toeristische attractie. Toch maakt het de eilanden niet minder authentiek, of de ontsnappingspoging minder indrukwekkend.
In het Titicacameer groeit een stevig soort riet.
De Uros maken hier dikke matten van, die als eilanden op het meer drijven. Er zijn er nog ongeveer veertig. De eilanden zitten vast aan rietstengels in het water, maar kunnen in geval van nood of dreiging, wegdrijven. Het rottingsproces aan de onderkant van de eilanden is een continu proces, zo ook het nieuw bematten van de bovenkant. Iedere drie maanden moet een eiland opnieuw bemat zijn, anders zak je erdoorheen. Een eiland gaat op die manier ongeveer dertig jaar mee. Ze zijn veel groter dan ik verwacht had; op sommige passen wel tien huizen. Sommige eilanden zijn kleiner, daar wonen kleinere gezinnen. Een familievete of echtscheiding wordt hier simpel opgelost: het eiland wordt samen met de relatie uiteengereten.

Het is een aparte gewaarwording om over de eilanden te lopen. Je zakt tot aan je enkels door de bodem heen. Het veert een beetje. Alsof je op een waterbed loopt.
Tussen de eilanden verplaatsen ze zich in drakenboten van riet. Ik zie zelfs kinderen in schooluniform die met een rieten gondel een meisje komen ophalen. Er is werkelijk een eiland met een rieten school en kerk. Andersom komen kinderen van het vasteland tijdens een schoolreisje de rieten eilanden bezoeken, om meer te weten te komen van achtergronden uit hun Peruaanse cultuur.
De Uros zien er prachtig uit, met neonkleurige traditionele rokken en vesten. Gifgroen met knalroze en turkoois. Ik vraag me af hoe ze die kleuren zo fel houden in de zon.
Zonder fijnwas programma.