De dagen in Mejia zijn een oase aan rust.
Ik slaap gaten in de dag, kwebbel wat Spaans met Diego’s tante, ik haal mijn boodschapjes, heb de sleutel van het huis en ik kook. Ik ben de enige toerist, dus iedereen in het dorp kent me al snel. Ze knikken me gedag, maken een praatje met me bij het kruideniertje-zonder-voorpui en ik heb het gevoel dat ik hier altijd zou kunnen blijven.
’s Avonds zit ik op het dak van mijn eigen openluchttheater met een wijntje op de bank na te genieten van de zonsondergang.
Zonder telefoon, zonder televisie, zonder boek, zonder laptop.
Ik geniet ervan om alleen te zijn.
Toen ik besloot om een half jaar alleen op reis te gaan, vroeg ik me af of ik het zou kunnen. Zo lang alleen zijn. Zonder familie, vrienden en collega’s. Maar feitelijk zijn dit pas de eerste dagen in twee maanden dat ik alleen ben.
Ik vind het heerlijk. Niemand die iets van me wil.
Geen agenda, geen plan, geen tijdsdruk.
Alleen maar ik, onder een oogverblindende sterrenhemel.