Machu Picchu doet iets met je.
Machtig.
Mysterieus.
Ik vind het een van de indrukwekkendste plekken op aarde waar ik ooit heb gestaan. Ik maak een foto van mijn bergschoenen op de oude Incastenen.
Dan denk ik terug aan Wilhelm, mijn bijna 70-jarige roommate uit Bolivia. Hij is ziek, en hoopt in de nabije toekomst nog een reis te maken door Peru. Zijn doel: Machu Picchu zien.
Het is het laatste item op zijn bucketlist.
Ik kijk stil om me heen terwijl ik de omgeving in me opneem. Het wordt moeilijk voor hem, met al die trappetjes die de straten aan elkaar verbinden. Maar ik hoop enorm dat zijn gezondheid het toelaat om deze indrukwekkende plek op aarde nog te bezoeken. Ik voel dat mijn ogen vochtig worden als ik aan hem terugdenk.
We hebben elkaar beloofd om iets mee te nemen van Machu Picchu voor elkaar. Ik voor hem. Hij voor mij.
Op de vertrekdag in Bolivia heeft hij ons allemaal een houten tulp gegeven, het symbool van parkinson; de ziekte waar hij al zo lang aan lijdt. Ik heb de tulp meegenomen zodat Stacey een foto van me kan maken bij een van de huisjes. Zijn tulp steek ik trots voor me uit.
Voor jou, Wilhelm.
Nu jij.