De zonsondergang zet in en kleurt de horizon feloranje. Het dorre gras op de pampa lijkt in de fik te staan. Langzaam leid ik mijn indianenpaard weg van de kudde en blijf ik stiekem even achter. Het geblaat van de schapen, onderbroken door de commando’s van de gauchos, sterft verder weg.
Mijn paard briest nog even, en dan is het stil.
Het uitzicht is fenomenaal.
De laatste zonnestralen van de dag zetten de paarden en de kudde in een gelig licht dat doorzeefd is met stofdeeltjes van opgeworpen zand. De pampa strekt zich uit zo ver ik kan kijken. Oranje lucht boven een uitgestrekte prairie van wuivend helmgras tussen groene loofbomen. Besneeuwde bergen op de achtergrond. De weidsheid is gigantisch.
Ik neem foto’s met mijn netvlies en sla de negatieven op in mijn hersenen. Dit is een plek waar ik de rest van mijn leven in gedachten naar wil terugkeren.

Net als ik mijn paard voorzichtig aanspoor om weer in beweging te komen, komt er een stofwolk op me af gegaloppeerd. Vlak bij me houdt hij halt.
Zijn gezicht verweerd door de zon.
Bruine cowboyhoed.
Wit piratenoverhemd met wijde mouwen en een donkerblauwe pofbroek met hoge bruinleren laarzen.
Om zijn middel draagt hij een brede bewerkte riem waaraan een lang mes hangt.
Misschien verkleden ze zich wel zo voor de toeristen. Het kan me niet schelen. Ik vind hem prachtig.
“Todo bien?” roept hij.