Iedere kilometer die de bus aflegt, vertaalt zich naar het onherroepelijke einde van mijn reis.
Nog een paar weken.
En dan keer ik terug.
Terug naar Nederland, naar de grijze stoepen en drukke straten, de rijtjeshuizen met aangeharkte voortuintjes, de natuurgebieden tussen hekwerken.
Ik staar naar het landschap dat al urenlang onveranderd aan me voorbijtrekt. De oceaan, de pampa, in de verte de Andes met zijn besneeuwde bergtoppen. De bus schudt soms even heen en weer door de kracht van de eeuwige wind die op deze vlakte staat. Zelfs de takken aan de bomen groeien hier dwars van de boomstam af; als haren die wild opzij worden geblazen.
De uitgestrektheid is zo immens dat ik het letterlijk benauwd krijg van het beeld van Nederland. Maar het gaat niet meer uit mijn hoofd. Schiphol, waar ik zal landen. De A4 die me in een langzaam rijdende file terug naar Den Haag zal voeren.
De ramen van de bus staan open. De zilte geur van de oceaan stroomt naar binnen, vermengd met de kilte van Antarctica en het droge gras van de pampa. Met diepe teugen adem ik het in. Ik ruik de vrijheid. Ik sluit mijn ogen voor het weidse uitzicht, doorklieft door de kaarsrechte asfaltweg waaraan geen einde lijkt te komen. De tranen prikken in mijn ooghoeken. Mijn lippen fluisteren: ‘No quiero volver.’
Met een snik adem ik in. No quiero volver.
Dan stromen de tranen over mijn wangen.
Ik wil niet terug.
Ik wil niet terug naar het leven van regels, hokjes, patronen en maatschappelijke normen en waarden.
Ik wil niet solliciteren op die baan als salesmanager voor nog meer mooie kleren, schoenen en een grotere leasebak om mee in de file te staan. Waarom zou ik? Alles wat ik nodig heb, past in een rugzak.